ΣΚΙΕΣ

Η ψυχή ως της λύπης μορφή
‘χαρακώθη  σε πέτρα τραχιά
και ως πόνος…

Ως θολή σκοτεινιά η πείνα
λιγώνει τα μάτια
κι οι γάντζοι μαύρα χέρια
ανασκαλεύουν τους κάδους…

Τη στιγμή που λιγοστεύει το φως
ως μορφές ταπεινές
θεριεύουν οι σκιές
κι οι τσακισμένες   ‘περηφάνειες
βγαίνουν στους δρόμους

Ξεχαρβαλωμένα καρότσια
ένας  ένας  δυό  δυό
 σπρώχνουν οι άντρες…

Με φτηνά κοκκινάδια κι αρώματα
οι κοπέλλες  και καλούν
σε  έρωτες που υπομένουν
φτηνή αμοιβή φτηνά κρεββάτια
και βλέμματα απλανή
αλλού ταξιδεμένα…

Ω  ηδονή βυθισμένη
 στην αλληλέγγυα θλίψη
- αλλού κορμί αλλού ψυχή
 και σκέψη ακίνητη -
αγκομαχάς να τελειώσεις…

Αδικαίωτες της μοναξιάς προσδοκίες
παιδιά της φιλόξενης και εγκάρδιας νύχτας
μόνη σας αγκαλιά το σκοτάδι….


Η ψυχή πέτρα ως πέτρα βαραίνει
και κλεί της νύχτας τα πλάσματα
 και το φως που πληγώνει…

Γλώσσα μου κάνε να φτάσω
 να ιστορήσω τα βάσανα….

ΑΘΗΝΑ 29/11/2015