ΆΦΕΥΚΤΟΣ ΔΡΌΜΟΣ

Άνθρωπε!

Τα χρόνια που φεύγουν
δαγκώνουν την ψυχή σου
η μελαγχολία βάφει τον κόσμο σου
με στάχτη
κάθε που φτάνεις στη μεγάλη καμπή
πριν τη μεγάλη ευθεία

Στην άκρη τούτης της αμετάκλητης πορείας ο Θάνατος

Σύναξε την τελευταία ικμάδα
αξιοπρέπειας και κοίτα τον  στα μάτια
όπως τον κοίταξες φορές δυό
 που το ρολόι έδειχνε κρίσιμη ώρα

Στιγμές δυό που η ένταση πέτρωσε τη σκέψη
με καρδιά πληγή και στήθος ανοιχτό
στιγμές δυό και ώρες δώδεκα
που σε ταξίδεψαν στην πέρα όχθη

Σύναξε τις μικρές σου νίκες
όσο ο έρωτας με εφήμερες δάφνες
και αυθάδη έξαρση  εξακοντίζεται
υγρός στον ελάχιστο της ηδονής καιρό
 με την ψευδαίσθηση της παντοδυναμίας του κορμιού
και την πίστη κάθε φορά πως ξορκίζει τη φθορά

πέφτοντας αποκαμωμένο πλάι
 στην αιώνια μήτρα
Ω παρηγοριά γυναίκα
χάδι που γλυκαίνεις την σκληρή αλήθεια
κάθε που αποκαλύπτεται δόξα κενή
και οι νίκες αυταπάτες…

Ω! άνθρωπε
Νους και καρδιά που υπεκφεύγει
την  αδιαμφισβήτητη γνώση της ανέκκλητης μοίρας σου..

Κάτω από το γέλιο σου, κάτω από τα πόδια σου
απλώνεται η θλίψη σου
« κραταιά ως θάνατος»

ΑΘΗΝΑ 21/11/2015