Η ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Έκλεισε η πόρτα πίσω σου..
Μαύρα πουλιά  σηκώθηκαν απάνω από το κάστρο..
Κρύα και μουδιασμένη η σκέψη σου  στις έξη το πρωί..
« Λυπάμαι που σα ‘ρθεί η μάννα μου την Κυριακή στο επισκεπτήριο
δε θα με βρεί  εδώ»  μαύρη καρδιά και πέτρα
 στ’ αμάξι της φυλακής  που σε φορτώσαν..
 Mπροστά σου το καμιόνι με τ’ απόσπασμα
πίσω η μαύρη νεκροφόρα που κουβαλάει
 το φέρετρό σου και πούθε να κοιτάξεις…
Όχι μακριά από τους επτά τους πύργους που σε φύλαγαν
δυο χρόνια κλειδωμένο μελλοθάνατο
στο δάσος στάζαν τα κλαριά νερό και ομίχλη
του Φλεβάρη…
Μ’ άσπρο πουκάμισο καινούργιο παντελόνι
σε ‘στήσανε  αντίκρυ από τις κάννες
«παιδιά να μη τυραγνιστώ» κι ύστερα μούγκρισες
« μαννούλα είμαι αθώος» για μια στιγμή
προτού τη μπαταριά και πέσεις…

Πώς χλώμιασε ο χειμώνας,  χιονόνερο
κι ο παππάς να κλαίει στον  Κυριακίδη ακουμπισμένος
« πούστης, Γιάννη,  έκλεψε ζητιάνεψε δε σκότωσε
από τις πέντε τον ξομολογούσα»
μια ζωή στον πάτο του βαρελιού μια ζωή στο  γύρο του θανάτου
μια ζωή να τονε σέρνουν  « πότε στο βουνό
πότε στα μνήματα τα εβραϊκά , πότε…»
για ένα τίποτα  μια φασολάδα πόσες φορές
σε κούρσεψε η ζωή αλητάκο
 πόσες φορές θερίσαν την ψυχή σου
πόσες φορές σε σκότωσαν  προτού το σκοτωμό σου
δεκάξη  του Φλεβάρη, εφτά το πρωί πριν ξημερώσει
σε πήραν και σε θάψανε κρυφά στο ξόδι σου
ούτε ένας δικός σου, στην άκρη από το Κοιμητήρι..

Καημένη μάννα « μη μου το πείς» είπες
πριν σου το πούνε « χτες βράδυ έπεσε η καντήλα
κι  έσπασε από το ΄κονοστάσι… μη μου το πεις ..»
και στο ‘πε  «Ναι κυρά ‘λένη αλήθεια ‘χτελέσαν τον Αρίστο»
ξέπνοη και λιγοθυμισμένη « Θέ μου
γιατί μου στέρησες τη γαλάζια μέρα μου…» ψιθύρισες

 "και το παιδί μου" είπες δεν είχε  δίκαιη δίκη…"

ΑΘΗΝΑ 27/3/2015