ΔΕ ΣΕ ΛΥΠΑΜΑΙ ΠΙΑ

Εσένα που τριγυρνάς άπραγος
σε δρόμους και σε πλατείες
που κάθεσαι στα παγκάκια
ώρες ατέλειωτες δε σε λυπάμαι πιά…

Εσένα που εκλιπαρείς ελεημοσύνη
που τρως στα συσσίτια του δήμου
και της εκκλησίας
άπλυτος και λερός
χωρίς δουλειά χωρίς δεκάρα
δε σε λυπάμαι πιά….

Εσένα μορφωμένε και άνεργε νέε
που περιφέρεις αδιάντροπα
σε καφετέριες και σε στέκια
την αδιαφορία σου για τα κοινά
που προτιμάς να κοιμάσαι
όταν  κάποιοι αγρυπνούμε για σένα
δε σε λυπάμαι πιά…

Εσένα μισθωτέ και συνταξιούχε
που σ’ άφησαν με τα μισά
και πάλι τους δοξάζεις
Εσένα που ολοφύρεσαι
για φόρους και χαράτσια αβάσταχτα
Εσένα τον αμετανόητο που περιμένεις
την άλλη μέρα να μετανοήσεις πάλι
δε σε λυπάμαι πιά….

Εσένα που ξέχασες για ένα επίδομα
που σου ‘ταξαν  και περιμένεις
Εσένα που πούλησες την ελπίδα
για μια υπόσχεση οκτάμηνης
το  πολύ δουλειάς…
Εσένα που σου υποθήκευσαν
το σπίτι το μέλλον των παιδιών σου
το όνειρο και δε διαμαρτύρεσαι
δε σε λυπάμαι πιά…

Σε μισώ….

Γιατί σου στάθηκα αλληλέγγυος
τόσα χρόνια…
Τόσα χρόνια πορείες
διαδηλώσεις
συλλήψεις εξορίες
βασανιστήρια
πότε για το οχτάωρο
πότε για το μεροκάματό σου
το φτηνό
πότε για το σχολειό σου
την υγειά σου
τα γερατειά σου
Τόσα χρόνια  μοιράζομαι
την μπουκιά  μαζί σου

Κι εσύ με πρόδωσες
ξανά και ξανά και ξανά
εθίστηκες να συχνάζεις
στις αυλές των αφεντάδων…
εθίστηκες να γλύφεις
κόκκαλα να φιλάς ποδιές
να παρακαλάς γονατισμένος

Πούλησες  όσα με αίμα
από χρόνια σου χάρισα
κουτοπόνηρο ανθρωπάκι
κάνοντας τις δουλειές σου
στα σκοτεινά
συνωστίζεσαι πάλι
στα γραφεία που σου  τάζουν…

Ένας  «Δήμος Σταρένιος» είσαι
ένας  «Αρτέμης Μάτσας»
δοσίλογος, ρουφιάνος, προδότης
και με πούλησες

πίστεψα πως είχες τσίπα
σε σιχάθηκα
« Συνετός και μετρημένος»
μόνο τη βολή σου
δεν αλλάζεις βήμα δεν αλλάζεις μυαλά…

Α ρε μάννα εσύ μου τα ‘λεγες
« όπου και να πάει ο χεζές
παιδάκι μου τον κώλο του
μαζί θα τον πάρει…»

ΑΘΗΝΑ 19/5/2014  (Η αύριο των εκλογών)