ΓΕΝΕΘΛΙΑ

Ήταν νύχτα κρύα
στις εννιά Φλεβάρη
του εβδομήντα τρία
τι ομορφιά τι χάρη!!!

άνοιξαν δυο μάτια
πρώτη τους φορά
δροσερά κανάτια
πρωινή χαρά….

κοίταζαν τον κόσμο
διάπλατα μεγάλα
κι ευωδιάζαν δυόσμο
τι κορμί!!! Μια στάλα….

και μια ροζ μυτούλα
απαλά χνουδάκια
ρόδα μαγουλάκια
διάφανή μου αυγούλα…

Σαν γεννιόσουν φως μου
άστραφτες αστράκι
χαρωπό μουτράκι
και δροσιά του κόσμου

ζωγραφιές  τα χείλη
το γλυκό σου στόμα
χρώματα το δείλι
 άνθη   του  χειμώνα

άνθισαν και γύρω
σκόρπισαν πνοούλες
σε βυζάξαν μύρο
ήταν τρεις  νυφούλες

οι δικές σου Μοίρες
στο προσκέφαλό σου
τις ευχές τους πήρες
ηλιοστόλιστό σου
 να ‘ν΄το ριζικό σου…

ηλιογέννητή της
πάνω από την κούνια
ήρθε ‘στάθη η Πούλια
το στερνό παιδί της

τη μικρή της Μάγια
άστρο φως χτενάκι
στα μαλλιά απιθώνει
να σε στεφανώνει
σα χαμογελάκι…

κι έσπασε ένα ρόδι
να ‘ν ‘ πολλά τα χρόνια
σκόρπισαν οι σπόροι
γύρω χελιδόνια

να φτεροκοπάνε
 κι όσες σε πονάνε
λύπες να σκορπάνε..

του Ουρανού μου κόρη
και της γης μου  σπλάχνο
πες μου και θα φτιάχνω
απ’ όνειρο βαπόρι…

και θα βάλω πλώρη
θάλασσες και όρη
να σε ταξιδέψω
τι άλλο να γυρέψω

Είσαι εσύ η ζωή μου
Εσύ και τα’ όνειρά μου
καρδιά μου και ψυχή μου
γιατρειά της  μοναξιά μου….

ΑΘΗΝΑ 8/2/2014