ΕΛΛΑΔΑ

Μνήμη του λαού μου
εσύ είμαι…
με κατακλύζεις   γαλάζια θάλασσα
είμαι  νησιά και με δένει
το πέλαγος
με την ασημιά κοιλιά
ανάσκελο το καλοκαίρι με τον ήλιο
 και τη μαύρη ράχη όταν αγριεύει
και υψώνεται  μπλε βαθύ και σκούρο
κι άλλοτε χαλκός
 και σκοτεινή σκουριά

Μνήμη του λαού μου είμαι
τα νερά τα τρεχούμενα
τ’ αγέρωχα πλατάνια
ίσκιοι βαθιοί κι ίσκιοι λιγνοί
και φως  και λαγαρίζομαι
περνώντας μέσα απ’ τα κλωνιά
κρησάρα μου  οι φτενές ελιές
στα ψηλά τα βουνά  μ’ ανεβάζεις…
σε σκοτεινές σπηλιές…

Γλώσσα μου  εσύ είμαι
άχρονη…
παλιό σεντούκι
φορτωμένη θρύλους
κάτι παράξενα
-θνος, -νθος, -θμός
τα βράχια σου αναβλύζουν
φθόγγους μαγικούς
γλώσσα μου  νεράιδες αυλητρίδες
μέσα σου ταξιδεύω 
τόπος μου  εσύ και μοίρα
 των ανθρώπων του

Είμαι εκκλησιές
παλιές κολώνες  σε κομμάτια
ξεχασμένος  ανάμεσα στ’ αγριόχορτα
με σκόρπισαν  τα χρόνια…
καίει ο ήλιος
είμαι χαλάσματα
σπίτια ηρώων που τα  κύριεψε
η αγριοσυκιά
Είμαι πόνος στα χαμόσπιτα
μαύρες μαντήλες στα κοιμητήρια
 πρόσφυγας σε πρόχειρους καταυλισμούς
έρμαιο σε καιρούς  κι  αφέντες
είμαι οι χίλιες ξενητειές
το δίκιο που με πνίγει
το ψωμί που δεν έφαγα
η λευτεριά που δεν ήρθε
 οι εξορίες μου…

 Είμαι των αθώων αίμα
εκτελεσμένοι τα χαράματα
χώμα σπαρμένο κόκκαλα

Είμαι τα μαρτύριά μου
με τουφεκάνε
είμαι λαέ μου  εσύ
τα παιδιά  που πεινάνε
τα παιδιά μας τ’ άνεργα
είμαι  το πληγωμένο σου φιλότιμο
τα μάτια που γονάτισαν
ντροπή και   ταπείνωση

Τούτος ο τόπος
τούτες οι μνήμες
τούτες οι πέτρες
πολύ το αίμα

βουλιάζω..

Η  ‘περηφάνειά μου κεφάλια δυό
 και κρέμομαι στο φανοστάτη…

Κάτω μου οι δοσίλογοι
με ζώνουν

Οι κάνες επί σκοπόν

Στα χέρια μου μόνο
ένα κόκκινο γαρύφαλλο….


ΑΘΗΝΑ 23/2/2014