ΟΔΟΣ ΣΤΑΔΙΟΥ

Στις ρημαγμένες ' ξώπορτες
η ζωή κείτεται..

ερείπιο σε στρατσόχαρτα

βρώμικα κατώφλια
 κορμιά κουφάρια
χοντρομούτσουνα
σε κάμψη τα πόδια
 άρβυλα  να χάσκουν
ένα καπέλο
ένα τριμμένο ….
κάποτε θα ήταν χλαίνη…

σκουπιδομαζώματα...

μάτια κλειστά
προχωρημένη η μέρα
η ψιχάλα  καταπρόσωπο

η ζωή  ανασαίνει
σκεπασμένη
χιλιοτρυπημένο σεντόνι σάβανο

μάτια ανοιχτά
μάτια αδιάφορα
προσπερνάνε….

η ζωή στη λέρα
άπλυτη και κακοφορμισμένη
η ζωή σε παραίτηση
ότι  είναι να ‘ρθει
θε να 'ρθεί..

ούτε το τίποτα
πια δε ζητά…

σαρακοφαγωμένες πόρτες
ζωές......


κι άλλοι κι άλλοι....

Ψυχή μου
μόνο τούτο σου ζητώ…

Μη συνηθίσεις...

μη μάθεις να προσπερνάς
αδιάφορα

Κάθε φορά π’ ανηφορίζεις
κάθε φορά που περνάς
απ’ την πλατεία των δακρύων…

σκύψε μ’ ευλάβεια
και θυμήσου
την έγκυο που  ‘πνξε ο καπνός
και ' κείνους που πέθαναν μαζί της..

Κάθε φορά που πατάς
εκεί στη γωνία
Σταδίου και Λαδά
θυμήσου το Σωτήρη…

τον κόσμο π’ ονειρεύτηκε
τη λευτεριά που δεν ήρθε

και θύμωσε…

Δες τον
στο άλογό του πάνω
και πάρε κουράγιο…

" Έφιππος χώρει γενναίε στρατηγέ.."

δίδαξε  μας για άλλη μια φορά

πως οι δούλοι
γίνονται  'λεύτεροι...

έτσι θυμωμένη να φτάνεις
στην άλλη την πλατεία τη μεγάλη

να κοιτάς ψηλά
και να ξέρεις..

τα μπαλκόνια 
που σε σκότωναν άοπλη

τις βουλές που σε πρόδωσαν
τη Βουλή που σε δίκασε...

 " ερήμην "

τη Βουλή που σε σταυρώνει..εν πλήρει  συνειδήσει…

και φώναξε...
Ψυχή μου φώναξε..

" Ψυχές γρηγορείτε "

Οι Μήδοι μη διαβούν΄...


ΑΘΗΝΑ 6/2/2014