ΒΑΡΚΕΣ

Είναι οι ζωές μας δρόμοι…

Απ’  το  ‘να  μαύρο στ’ άλλο μαύρο…

ανάμεσα στο μαύρο και στο μαύρο  φως
ασημί ποτάμι που το μαύρο  δενει…

Το πριν  άγνωστο
το ύστερο το ίδιο…
 αιώνες  τα  ερωτήματα…

πούθ’ ήρθαμε… που πάμε….

« κοινή γαρ η τύχη»  μας τρομάζει

Τούτη τη γνώση  τη λένε αγωνία…
τη λένε , εν τέλει, υποταγή…

Τούτη η γνώση ακούει  ακόμη
 σ΄ ονόματα  όπωςπεπρωμένο
μοίρα κι ειμαρμένη

ή πάλι σε φράσεις δυσοίωνες και θλιβερές…

« μέχρι εδώ ήταν» …
σώθηκε  το λάδι
στο καντήλι του».. « ‘κόπει ο σπάγγος»
κι άλλα πολλά…

Είναι οι ζωές μας βάρκες…

Σε κάθε βάρκα μια ψυχή
λαμνοκοπά και πάει
ολόισια στο χαμό της…

Κάθε στιγμή καινούργιες
βάρκες ανατέλλουν
απ’ το πυκνό του σκοταδιού
το Χάος…

Στην πλώρη τους ανάβει
ένα φωτάκι…
μοιάζουν πυγολαμπίδες
και σπιθίζουνε
για όσο ζουν
για όσο ταξιδεύουν…

Γύρω τους άλλες ψυχές
σ’ άλλες βάρκες
πηγαίνουν δίπλα δίπλα…
δίνουν όρκους κι υποσχέσεις
μαζί να ταξιδεύουν..
να είναι μαζί για πάντα…

λόγια γλυκά παρηγοριές
στην πίκρα της καρδιάς τους…

Είναι οι ζωές μας βάρκες

Κάθε στιγμή χιλιάδες
βάρκες ναυαγούν
σ’ ανήλια βάθη…

Στην πρύμνη τους
σβήνει ένα φωτάκι
πριν να χαθούν
για πάντα…

΄Κείνη την ύστατη ώρα
οι βάρκες παλεύουν
με τα κύματα

- μαύρα νερά
και χοχλακίζει
η θάλασσα… -

ρίχνουν σχοινιά…

ποτέ σχοινί δεν άντεξε
το βάρος που ‘χει η μοίρα…

Οι βάρκες είν’ στιγμές…

εφήμεροι καημοί
και ζούνε
όσο διαρκεί ένας  στεναγμός
στην Απεραντοσύνη…

ΒΑΣΙΛΑΚΙ 24/1/2014