Το στοιχειό

Γυναίκεια βγήκε ντύθηκε στο σταυροδρόμι 'στάθη
δίπλα στης λίμνης τα νερά τα άραχλα και τα μαύρα...

Κι ήτανε ο τόπος σκιαχτερός, γύρω βουνά και πλάγια

Κι έκατσε η " κόρη" καταγής, στα ψέμματα και 'θρήνει

- Άρπυια έπαιζε την άρπα της με νύχι από γεράκι
που 'χε δειπνήσει αποβρδύς όρνιο με τ' άλλο τ' όρνιο
εκείνο που κατέβαινε και κρυφοζευγαρώναν
κι έπαιζε με τη λύραν τζη σα να 'κλαιγε τη μοίραν τζη
και τσιμπολόγα απ' το βυζίν τζη κι έτρωγεν απ' το λειρίν τζη-

κι ανήμενε στην περασιά να βγουν τα παλληκάρια...
κι άπλωνε τα δίχτυα της τ' αραχνοϋφαντωμένα
με λόγια της μαλαγανιάς , λόγια που στάζαν μέλι
και γήτευαν τα μάτια τους και 'κόβαν τη λαλιά τους
κι ο πόθος τους τούς έκανε σκλάβους κι αυτή Κυρά τους....

Στον πρώτο απ' απόφταξε και ρώτησε την τί έχει
και κρυφοκλαίει και λύπεται και μωρωμό δε βρίσκει
είπε του πως της έπεσε το ώριο της δαχτυλίδι
στης λίμνης τα θολά νερά και ποιός να της το φέρει...
- Για τούτο χολοσκάς κυρά κι είσαι βαργκομισμένη;
Εγώ να μπω εγώ ν βγω το δαχτυλίδι σου να βρώ...

Ο νιός τι το 'χε να το πεί, τι ήθελε να βουτήξει
δε θα 'χε κάνει δυο οργιές μεσ' τα νερά της λίμνης
κι η " κόρη" γέννηκε στοιχειό κι εβάφτει μ' αίμα το νερό....

Έτσι επέρνα ο καιρός κι εδείπνα η "κόρη" το στοιχειό
με τ' άλλο τ' όρνιο το φριχτό κάθε κουτό λεβεντονιό.

Τι μια ερχόταν σαν αετός την άλλη σα λιοντάρι
την παρακεί πιστό σκυλί και φίδι την παράλλη....

Αδόλφος είναι τ΄όνομά του αλυχτάει για την Κυρά του....

( Η ιδέα του ποιήματος βασίζεται στο πολύ παλιό δημοτικό τραγούδι  "του κολυμβητή")

ΑΘΗΝΑ 10/09/2013