ΛΥΚΟΥΡΕΣΙ

Λόγγοι, πλατάνια , πεύκες...

 

Κορμιά  κορμοί

ναυάγια...

 

Λίγες οι πέτρες

 

Μας τρώει το χώμα

η ξενητειά...

 

Ποτάμια, ρέματα...

 

Βρύσες τα μάτια μας...

Οι ψυχές μας...

 

Αίμα...  κλάματα

 

Και το φως πολύ...

Πονάει και στέκει  αμίλητο...

 Πηχτό...

 

Σεντόνι  πάχνη ο ήλιος

κι όλα τα χρόνια  βάσανα..

 

Στο δρόμο για το κοιμητήριο

απουσίες...

Γνώριμες...

 

Φοβάμαι..

 

Δυο μαύρα μάτια καρτερώ

μαλλιά φτερά σκοτάδια...

 

που να με πάνε αντίπερα....

 

Γιατί είναι σκούρα τα νερά

και η χαρά θλιμμένη;

 

 

ΑΘΗΝΑ 7/6/2013