Παρασκευή προς Σάββατο πρωί, ο Νοτιάς δεν άφησε τίποτα όρθιο. Μαζί μ' όλα όσα πήρε, πήρε και σήκωσε και μια κουβέρτα που είχαμε απλωμένη. Το πρωί σηκώθηκα, γύρω στις εξήμισυ, κοίταξα στα μπαλκόνια των από κάτω ορόφων...7ο, 6ο, 5ο...πουθενά η κουβέρτα...κατέβηκα στο δρόμο...Τα ίδια..Τίποτα...
Μένω στην Κυψέλη. Στις γύρω παλιές πολυκατοικίες, στα ανήλιαγα υπόγεια και στα ισόγεια, Πακιστανοί και Μαύροι. Απ' αυτούς που ψάχνουν τα σκουπίδια και ξεχωρίζουν ότι μπορεί να ανακυκλωθεί.
Σκέφτηκα.." Πάει η κουβέρτα. Ας είναι καλά. Να σκεπάσει τουλάχιστον κανένα παιδί που τουρτουρίζει."
Στις οκτώ κατέβηκα για να πάω για ψώνια. Έκπληκτος βλέπω την κουβέρτα στην άκρη του δρόμου μπροστά στην είσοδο...
Η τιμιότητα , τελικά, δεν έχει χρώμα..ούτε εθνικότητα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου