Τα νιάτα τους λουλούδια μαύρα που σαπίσαν
Στα χιόνια στα βουνά στις εξορίες
Στα χρόνια που ήρθαν τ' άδικα
Γείρανε και σκευρώσαν τα κορμιά τους
Πικρή γενιά π' αλέσαν οι μυλόπετρες...
Μ' ένα μικρό σταυρό για το σημάδι
που 'γραψε ανάμεσα στα μάτια τους η μοίρα
- το δάχτυλο βουτώντας σε στάχτη και νερό -
να μη λαθεύει ο θάνατος.
Κι άλλο σταυρό από βάσανα
αβάσταχτο στον ώμο...
Σάββατο ήταν που ήρθαν πάλι να τους πάρουν
Τους μάζεψαν στη μέση στην πλατεία
Στέκαν βουβοί και περιμέναν ....
"Εγώ Αη Στρά...άη Στράτη δε φοβάμαι
είναι κι αυτός μια ελληνική γωνιά...
Τα μαύρα τα μαλλιά μου κι αν ασπρίσαν..."
Το πείσμα φλόγωνε τις θύμισες
και κλαίγαν οι καρδιές τους..
Γύρω τους φυλάν χωροφυλάκοι....
Το σούρουπο τους πήγαν και τους φόρτωσαν
σ' ένα ανοιχτό καμιόνι που επιτάξαν...
Τους πέρασαν ορθούς και στοιβαγμένους
Σαν όπως παν τ' αρνιά στο μακελάρη
Ξανά οχτροί απ' τους οχτρούς τους ειπωμένοι...
Τούτοι οι χωριάτες αμίλητοι κι ακίνητοι
Τα σπλάχνα τους φουρτούνιαζε ο θυμός
τα μάτια τους χάνονταν μακριά στα περασμένα
Στους δρόμους που ξανάπαιρναν...
Λέρος, Γιάρος , Ικαριά....
Σάββατο νύχτα κι άργειε να 'ρθει η Κυριακή της άλλης μέρας
Εφτά και κάτι χρόνια όσο να ξημερώσει...
Τούτοι οι χωριάτες κράτησαν....
Λύστε τα σταυρωμένα χέρια....
ΑΘΗΝΑ 24/01/2013
3 σχόλια:
Αφορμή για τουτο το ποίημα στάθηκε μια προσωπική μνήμη...Την δεύτερη μέρα της δικτατορίας - στην ουσία την πρώτη μιας και το πραξικόπημα εκδηλώθηκε το βράδυ της Παρασκευής 21 Απριλίου του 1967 προς Σάββατο 22 - η χωροφυλακή του χωριού είχε επιτάξει το μοναδικο φορτηγό , ένα μικρό το πολύ τριών τόννων , που είχε το ένα λιοτριβιό της περιοχής και το χρησιμοποιούσε να μεταφέρει παλιούς αριστερούς, ηλικιωμένους πια τότε, από το διπλανό χωριό τα Άσπρα Σπίτια στον Πύργο...Εκείνο το σούρουπο του Σαββάτου, γυρνώντας από το χωράφι μας, δώδεκα χρονώ ήμουν, έκτη δημοτικού, με προσπέρασε το φορτηγό με γεμάτη την καρότσα ανθρώπους ....Ποτέ δεν ξέχασα τα γεμάτα καρτερικότητα μάτια τους...τη θλίψη στα πρόσωπά τους...την υπομονή του " αφού αυτή τη στιγμή δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα"...Μα πιο πολύ την αξιοπρέπεια....Τούτοι οι άνθρωποι με τα ροζιασμένα χέρια και τα σκασμένα από τη δουλειά πρόσωπα...τούτες οι φευγαλέες στιγμές με σημάδεψαν...
Θυμάμαι! Είδα κι εγώ.... Λίγο μικρότερη. Εφτά χρονών! Θυμάμαι!
Δημοσίευση σχολίου