Πέμπτη 19 Ιανουαρίου 2012

ΦΥΓΗ

Τα λόγια φίδια σύρθηκαν στα χείλια...
Φαρμάκι και σκορπίσαν στον αέρα...

Κι ως προχωρούσε φίδια φέγαν τρομαγμένα...
Κι ύστερα φίδια κι άλλα φίδια...
και το φεγγάρι ΄φώταγε το δρόμο
ως πέντε οργυιές μπροστά από την οργή του...

Μέχρι το δίστρατο που ένα μεγάλο φίδι
χοντρό και μισοφαγωμένο
έμενε ασάλευτο.

Ασάλευτος κι αυτός, κιότεψε κι ευρέθη
σε τόπο πράσινο, γκρίζες πλάκες απλωμένες,
ίσαμε τ' αμπέλι του πατέρα του..

Κάποιος του φώναξε..
" άντε", φύγε" , "πάγαινε τώρα" ή κάτι τέτοιο..
Καπνιά η αναπνιά του φλόγωσε...
Αλλ' άγνωστο πως, υπάκουσε.

Μόνο που, καθώς έβγαινε στο δρόμο, είπε:
" Εγώ φεύγω...Οι άλλοι ας κάτσουν...
μέχρι που να 'ρθει η ώρα τους"

Πήρε το χωματόδρομο, λούμπες και θολό νερό,
εδώ, εκεί και κάθε τόσο
Στο 'να του χέρι κρατώντας αγριολούλουδα
ανάστροφα
που σούρνονταν στις λάσπες και τα χώματα...
Έφευγε...
πυκνό σκοτάδι, γύρω του, ο τόπος νύχτωνε....

και η ζωή του...

Αθήνα 19/01/2012

6 σχόλια:

Sταυρούλα Κουγιουμτσιάδη είπε...

Όνειρο τάχατες;
Αλήθεια;
Τι σημασία μπορεί να 'χει όταν νυχτώνουν οι ζωές!!!
Η απλή τους γλώσσα, οι ολοζώντανες εικόνες τους και κείνη η περιγραφή, σαν είδωλο καθρέφτη για τον αναγνώστη, το στοίχημα που κέρδισαν οι λέξεις σου, καλέ μου φίλε!

Θοδωρής Αργυρόπουλος είπε...

Σταυρούλα μου σ' ευχαριστώ πολύ..Για την επίσκεψη..για τα ζεστά ενθαρρυντικά σου λόγια...και με την ευκαιρία ένα άλλο που γράφω...σ΄έχω στο μυαλό μου...όταν το δεις θα καταλάβεις...

Ανιρέτας Τόποι είπε...

Κάποια μέρα ίσως καταφέρω να εκφράσω το πώς βλέπω εγώ τα φίδια..
την κίνηση και την ακινησία τους,
τη διχαλωτή γλώσσα που δεν είναι πάντα υποκρισία αλλά και άλλος δρόμος ν ακούμε..
τα σε μόνιμη επαγρύπνηση μάτια δίχως πέπλα βλεφάρων..
την ικανότητα ν αφήνουν πίσω τα άχρηστα περιτυλίγματα
το φαρμάκι τους που ναι και φάρμακο ..
κι άλλα ..κι άλλα πολλά

Προς στιγμήν όμως μένω να πω μονάχα πόσο πολύ μ΄άρεσε αυτό σου το ποίημα.. Ισως για όλα αυτά τα 'Φ' που χεις μαζεμένα στην αρχή..
(θυμάμαι που κάποιος μου πε πόσο λίγο μοιάζει ν΄απέχει ο φόβος απ΄το φοίβο..το φως..)
κι η Φυγή..
είναι μια λίμνη μου λεγε.. ένα πανέμορφο 'Ο' που κάτι εκεί δε χωρά πια.. περισσεύει ..η στάλα που την κάνει να ξεχειλίζει .. και γίνεται ' Φ ' , για να φύγει.. να τραβήξει γι αλλού ..

παντού υποθέτω υπάρχει ένας τρόπος να τα διαβάζεις όλα 'ανάστροφα'..

Την καλημέρα μου..

Θοδωρής Αργυρόπουλος είπε...

Καλημέρα Ανιρέτα...Εντυπωσιάστηκα από το σχόλιό σου...και πάντα οι φίλοι έχουν να πουν κάτι ή πολλά που ο ίδιος δεν είχα κατά νου όταν έγραφα...Η ιστορία όντως είναι ονειρική...δυό όνειρα..δυό τόποι...τα φιδια στο δρόμο και η παρουσία στο κοιμητήριο...και πανω σ' αυτά η ποιητική μυθοπλασία...τα φίδια..στο ποίημα είναι λόγια ( πρώτος στίχος)....και μπορουν παντού να αντικατασταθούν με τη λέξη λόγια και μικρή προσαρμορμογή των επιθέτων....Τα λόγια που μπορεί να είναι δηλητηριώδη ή άκακα...λεπτά ή χοντροκομένα...μισόλογα ( μισοφαγωμένα, μισοξεστομισμένα)..

~reflection~ είπε...

στην ΩΡΑ του πάντα το Γεγονός...
με το ΠρωτοΣέλιδο ενός Ποιήματος να πιστοποιεί την Ατομική μας Επικαιρότητα,
που ζωσμένη με φίδια
τυπώνεται με δηλητήριο για μελάνι
και μία ΦΥΓΗ κυκλικής ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ ενός όφι που δαγκώνει με πείσμα την ...ουρά του!!!!!

ΠΩΣ ξεφευγεις από τους ΚΥΚΛΟΥΣ, ματια μου?....


πως????
-------

καλό μεσημεράκι, Θοδωρή.......

Θοδωρής Αργυρόπουλος είπε...

Κάκια..
Με εντυπωσίασε η προσέγγισή σου...Πως ξεφύγουμε από τον κύκλο; από τους κύκλους;..Με άλλα λόγια ποιά είναι η ικανή φυγόκεντρος δύναμη να σπάσει τα δεσμά;..Νομίζω πως οι απαντήσεις είναι άπειρες..." Ο Καθείς και τα όπλα του" και κρίνονται από το αποτέλεσμα...αλλά επίσης νομίζω αξίζει να προσπαθούμε...Έτσι κι αλλιώς πάντα κάποιο γεγονός θα σηματοδοτεί την ατομική μας επικαιρότητα..ζωσμένη με φίδια..ή τροαπαιούχα πάνω στα φίδια...